di 14-9: Ik sla voor het eerst in 2 en halve week mijn agenda open en zie dat ik over een kwartier in een vergadering moet zitten... Sta duidelijk nog in de vakantiemodus. Iets te laat arriveer ik op de werkgroepvergadering van de AER over rural development, waar ik ook al eens eerder over geblogd heb. De werkgroep is bezig met een position paper over het toekomstig Europees Landbouwbeleid. In deze vergadering wordt druk gediscussieerd over een aantal definitiekwesties. Klinkt saai, maar is het zeker niet! Bijvoorbeeld: wat is kwaliteitsvoedsel? Een veelgehoorde claim in Europa is dat wij kunnen concurreren op de wereldmarkt door goede kwaliteit voedsel te leveren, in plaats van enorme hoeveelheden. Maar wat verstaan we daar onder?
En toen ontstond er een discussie over... mayonaise. Mijn collega uit Gelderland wist te vertellen dat men in Wageningen een mayonaise ontwikkelt die geen vet bevat maar wel zo smaakt omdat ze een laagje vet om watermoleculen heendoen of zoiets. Dat is kwaliteit: gezond voedsel dat lekker smaakt. Maar de vertegenwoordiger van 'regio's die Europees erkende traditionele producten maken' (ook daar is een lobbyist voor ja) was het daar duidelijk niet mee eens. Hij eet liever een kleddervette ambachtelijke mayo dan die bij elkaar gefabriekte rommel uit Wageningen. Mmm. En dan heb je nog dierenwelzijn, organisch en biologisch, carbon footprint etc. In traditionele producten zitten geen toegevoegde smaakstoffen of conserveringsmiddelen, maar met het dierenwelzijn nemen ze het soms niet zo nauw. Daarvan was ik op vakantie nog getuige toen ik een Griekse visser een vers gevangen intkvis eindeloos tegen een rots zag slaan, om het vlees mals te houden. Lekker hoor. En wat te denken van Hollandse garnalen, die hier gevangen worden maar in Marokko gepeld?
Conclusie: het is aan de consument om te bepalen wat belangrijker is: ambachtelijk, low fat, lief voor dieren of lief voor het milieu. Hoe help je de consument een goede afweging te maken? Stel dat je alle informatie over verschillende gradaties en typen kwaliteit op 1 etiket krijgt, dan sta je alsnog uren in de supermarkt. Of menu's in restaurants worden telefoonboeken. Hoewel dit niet direct de verantwoordelijkheid van de regionale overheden is, is het wel belangrijk erover na te denken wat we precies vragen van de Commissie: de consument moet gemakkelijk kunnen kiezen in welke mate deze gezond, diervriendelijk, biologisch of ambachtelijk geproduceerd wil eten. En wij vragen ondersteuning om onze boeren te helpen dit soort voedsel te maken.
Op de receptie van de Vlaamse regering later die avond heb ik ieder geval de foie gras maar laten staan. Hoewel een typische en waarschijnlijk overheerlijke Belgische lokale delicatesse, toch niet mijn soort kwaliteitsvoedsel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten